Αφιέρωμα στο Ελληνικό Heavy Metal μέρος πρώτο

Κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα η πλατεία θα κάνει μια ειδική αφιέρωση σε ένα μουσικό είδος και θα προτείνει μουσικές απο διάφορους καλλιτέχνες. Σήμερα την τιμητική της έχει το Ελληνικό heavy metal.

Το Χέβι Μέταλ παραδοσιακά χαρακτηρίζεται από τον δυνατό, παραμορφωμένο ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας, τους εμφατικούς ρυθμούς, τον πυκνό ήχο μπάσου και την έντονη χρήση των ντραμς. Η ηλεκτρική κιθάρα και η ηχητική ένταση και παραμόρφωση που της αποδίδει ο Ενισχυτής αποτελεί βασικό στοιχείο στο heavy metal.

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 κάποια γνωστά συγκροτήματα άρχισαν να χρησιμοποιούν πλέον δύο κιθάρες στις συνθέσεις τους. Πρωτοπόρα συγκροτήματα όπως οι Τζούντας Πρίεστ και οι Iron Maiden ακολούθησαν αυτή την τακτική διατηρώντας τη μια κιθάρα για τον ρυθμό και την άλλη για οδηγό και για σόλο. Το Σόλο της κιθάρας αποτελεί κεντρικό και σημαντικό στοιχείο μιας heavy metal σύνθεσης. Οι Μέταλ τραγουδιστές παρουσιάζουν σημαντικές διαφοροποιήσεις στο ύφος.

Από την μεγάλης έκτασης και θεατρικότητας φωνή του Ρομπ Χάλφορντ, τραγουδιστή των Τζούντας Πρίεστ και του Μπρούς Ντίκινσον των Iron Maiden έως την επιτηδευμένα τραχιά φωνή του τραγουδιστή των Μότορχεντ Λέμι και του Τζέιμς Χάτφιλντ των Μετάλικα στην γρυλιστή φωνή του Randy Blythe των Lamb of God και του Τόμας Λίντμπεργκ των At the Gates.

Ακολουθει ένα αφιέρωμα αξιόλογο απο την σελίδα rockpages

Η υπόθεση ΕΛΛΗΝΙΚΟ HARD ROCK – HEAVY METAL είναι μια πολύπλοκη ιστορία με ποικίλες εκδοχές, την οποία με απλά λόγια θα προσπαθήσω να σας περιγράψω. Το να προσπαθήσεις, να γράψεις για το Ελληνικό Hard Rock – Heavy Metal, είναι αρκετά δύσκολο, γιατί πρέπει να έχεις ζήσει τα πράγματα από πρώτο χέρι. Πρέπει δηλαδή να ήσουν ή να είσαι μέλος Ελληνικού συγκροτήματος και έτσι να γνωρίζεις τα τεκταινόμενα στο χώρο, ή να ήσουν σε κάποιο περιοδικό, ραδιοφωνικό σταθμό, δισκάδικο κλπ.

Εγώ, για να ξεκαθαρίσω την θέση μου, ποτέ δεν υπήρξα μέλος κάποιου Ελληνικού σχήματος ή σε οποιαδήποτε άλλη προαναφερθείσα θέση, παρακολουθώ όμως την Ελληνική Metal σκηνή (από το 1985-86) μόνο σαν οπαδός και απλός φίλος της μουσικής αυτής. Η Ελληνική Hard Rock - Metal σκηνή ανθεί εδώ και σχεδόν 30 χρόνια, επιδεικνύοντας ένα δυναμισμό που σε ορισμένες, περιπτώσεις μάλιστα βρίσκει αξιοζήλευτη απήχηση και στο εξωτερικό, παρά τις ομολογουμένως αντίξοες συνθήκες.

Το Ελληνικό Hard Rock πρέπει να τo ψάξουμε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν οι Socrates έθεσαν τις βάσεις για έναν πιο «σκληρό» ήχο στη Ελληνική μουσική. Μετά από αυτό, η δεκαετία του ’80 μπήκε ενθαρρυντικά, το Ελληνικό Metal εμφανίστηκε μαζί με την γενικευμένη εισαγωγή αυτής της μουσικής στη χώρα μας. Η έκρηξη στο Ελληνικό Metal ήρθε περίπου το 1985, όταν άρχισαν να φτιάχνονται πολλά σχήματα και έτσι τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο. Φυσικά δεν είχαν όλοι, πραγματική αγάπη για το Heavy Metal καθώς αποδείχθηκε πως τα περισσότερα «συγκροτήματα» νόμιζαν ότι επειδή είχαν μια κιθάρα, ένα μπάσο και ένα set drums θα γίνονταν από τη μια μέρα στην άλλη μεγάλοι super stars. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τα Ελληνικά Heavy Metal συγκροτήματα ήταν πολλά και διάφορα αφού μόνο η σύσταση και η ύπαρξη ενός σχήματος στη δεκαετία του ’80, ήταν ένας πραγματικός άθλος.
Χώροι για να φιλοξενήσουν συγκροτήματα σε τακτική βάση, δεν υπήρχαν και οι ούτως ή άλλως λιγοστές συναυλίες λάμβαναν χώρα κυρίως σε κινηματογράφους, αφού δεν υπήρχαν οργανωμένοι συναυλιακοί χώροι που να φιλοξενούν εμφανίσεις Heavy Metal συγκροτημάτων σε συχνή και τακτική βάση. Τα στούντιο ηχογράφησης, συνήθως, ΔΕΝ δέχονταν Heavy Metal συγκροτήματα. Ηχολήπτες και μηχανικοί ήχου που να μπορούσαν κάπως να αντιληφθούν το Heavy Metal δεν υπήρχαν και ήταν σύνηθες το πρωί να δουλεύουν πάνω σε λαϊκά τραγούδια και το βράδυ να παλεύουν να ηχογραφήσουν Heavy Metal!!!

 Αν ακούσετε ιστορίες παλιών Ελλήνων Metal μουσικών, θα βάλετε τα γέλια και τα κλάματα. Όσοι προσπάθησαν να βγάλουν κάποιο δίσκο στην δεκαετία του ’80, έπρεπε να βάλουν αρκετά χρήματα από την τσέπη τους και να ξεκλέψουν πολύτιμο χρόνο από τις καθημερινές δουλειές τους. Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που διάφορα σχήματα πούλησαν χρυσαφικά, μηχανάκια, δισκογραφίες, για να δουν το όνειρο τους να γίνεται πραγματικότητα. Κάποιες δισκογραφικές εταιρίες (παραρτήματα πολυεθνικών) προσέγγισαν το Ελληνικό Heavy Metal και υλοποίησαν το όνειρο ενός δισκογραφικού συμβολαίου.

Κυκλοφόρησαν ένα-δυο δίσκους σε 2-3 συγκροτήματα και μετά τους παράτησαν. Οι ντόπιοι αντιπρόσωποι των πολυεθνικών εταιρειών, επειδή δεν είχαν σχέση με το Metal, δεν πίστεψαν ποτέ στην Ελληνική σκηνή και αντιμετώπιζαν τα groups σαν μέσο για εξοικονόμηση χρήματος και ιδίων οφελών (βέβαια, αυτό συνέβαινε και στο εξωτερικό αλλά εδώ γίνονταν μόνο αυτό και δεν προωθούνταν καν το συγκρότημα). Έκαναν κάποιες πρόχειρες παραγωγές, έθαψαν γρήγορα – γρήγορα αυτούς τους δίσκους και τσέπωσαν το υπόλοιπο των επιχορηγήσεων από τις μητρικές εταιρείες. Βέβαια υπήρχαν και οι λεγόμενοι «managers» της εποχής που σε κάθε κίνηση του συγκροτήματος δεν έχαναν την ευκαιρία να τα κονομάνε χοντρά, σε βάρος των συγκροτημάτων βέβαια.

Γι’ αυτά τα παραπάνω που αναφέρω υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες μουσικών εκείνης της εποχής. Οι μόνες Ελληνικές δισκογραφικές εταιρίες που βοήθησαν κάπως τα πράγματα ήταν η FM Records (στα 80’s), η Μολών Λαβέ, Unisound, Dark Side (στα 90’s) ενώ τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιούνται αρκετές Ελληνικές ανεξάρτητες κυρίως εταιρίες που κάνουν καλή δουλεία, όπως οι Secret Port, Steel Gallery, Sleazy Rider, Eat Metal, No Remorse, Black Lotus, Sirens Records κ.α. Στην δεκαετία του ’90 η πτώση του Heavy Metal σε παραδοσιακές χώρες, όπως η Αμερική και η Αγγλία (κυρίως), επέτρεψε να βγουν από την αφάνεια σκηνές άλλων χωρών, που μέχρι τότε, είτε η παρουσία τους ήταν αμυδρή, στο Heavy Metal στερέωμα (Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία), είτε ήταν σχεδόν ανύπαρκτη (Πολωνία, Αυστρία, Ουγγαρία). Σκεφτείτε αν κάποιοι στην Ελλάδα δεν έτρωγαν της επιχορηγήσεις των εταιριών, τι θα γινόταν με σχήματα όπως: Spitfire, Northwind, Vavel, Raw Silk, Sarissa, Deceptor, Vice Human, Rust κ.λ.π.

Αυτή η συγκυρία,(για να επανέλθω) σε συνδυασμό με την σοβαρότερη αντιμετώπιση, από τους Έλληνες Heavy Metal μουσικούς, ώθησε την Ελληνική Metal σκηνή να αναβαθμιστεί και να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στο χώρο του ευρύτερου Black Metal ήχου με groups όπως οι Rotting Christ, Nightfall, Septic Flesh κτλ. Η προσφορά τους είναι ανεκτίμητη και τα συγκροτήματα αυτά αξίζουν τα εύσημα από όλους μας.

Η σταδιακή αντικατάσταση του βινυλίου από το CD και η εξέλιξη της τεχνολογίας επέτρεψε στα Ελληνικά συγκροτήματα να παρακάμψουν τις δισκογραφικές εταιρίες και να κυκλοφορούν εύκολα τις δουλειές τους, έχοντας σαν αποτέλεσμα, ειδικά τα τελευταία 10 χρόνια, μια πληθώρα ανεξάρτητων κυκλοφοριών σε ημιεπίσημη μορφή.

 Για μια δισκογραφική εταιρία (που είναι και επιχείρηση) είναι πιο εύκολο, γρήγορο και επικερδές να αγοράσει ένα αριθμό δίσκων από το εξωτερικό παρά με το ίδιο κεφαλαίο να χρηματοδοτήσει μια Ελληνική παραγωγή, να βρει το κατάλληλο συγκρότημα, να το προωθήσει, να του βγάλει και δεύτερο και τρίτο δίσκο…Γιατί να κάτσουν να σκάσουν κάποιοι για τους Spitfire, Northwind, Vavel, Rust, Raw Silk (τυχαία ονόματα) για παράδειγμα, όταν ο καινούργιος δίσκος των Iron Maiden, Metallica, KISS, AC/DC, Ozzy Osbourne (πάλι τυχαία ονόματα) θα έρθει πακεταρισμένος και έτοιμος για πούλημα την άλλη κιόλας μέρα στα δισκάδικα;

Η Ελληνική Metal σκηνή γύρισε τη πλάτη της στην Ελλάδα, η Ελλάδα με τη σειρά της γύρισε τη πλάτη της στο Ελληνικό Heavy Metal. Ο κόσμος όμως, αγαπούσε και αγαπάει θέλω να πιστεύω, τα Ελληνικά Metal συγκροτήματα, έχει την πρόθεση να τα υποστηρίξει αλλά δεν είχε πρόσβαση στη μουσική τους. Αυτό οφείλεται στην μηδαμινή ή ελλιπή διαφήμιση Ελληνικών Metal δίσκων σε έντυπα, ραδιόφωνα, τηλεόραση.

Τα τελευταία χρόνια κάπως έχει αλλάξει αυτή η κατάσταση… Όπως είπα και στη αρχή, έπρεπε να ήσουν μέσα στα πράγματα για να μπορείς να ακολουθείς το Ελληνικό Heavy Metal. Αφιέρωμα: Σάκης Νίκας, Ηλίας Κωστόπουλος, Κώστας Κούλης

Ακολουθούν τρία στο πρώτο μέρος απο το αφιέρωμα από  συγκροτήματα της εγχώριας σκηνής που προσωπικά μου αρέσουν!!!

A.Εmerald Sun

 

Οι „Emerald Sun“ ιδρύθηκαν το 1998. Ο Γιάννης είναι το μόνο μέλος που απέμεινε απο την τότε σύνθεση! Το 2003 και 2004 κυκλοφόρησαν δυο demo, το „Sword Of Light“ και το „High In The Sky“ αντίστοιχα.
Μετά απο αρκετά live με μπάντες όπως Manowar, Rhapsody of Fire, Edguy, Grim Reaper, Omen, Cynic και μια live εμφάνιση στη εκπομπή Jammin' του καναλιού ΕΤ μπαίνει η μπάντα στο studio και ξεκινάει τις ηχογραφήσεις για το πρώτο official album της το οποίο κυκλοφορεί παγκοσμίως το 2007.

Τους γουστάρω γιατί έχουν και γρήγορες κιθάρες και θυμίζουν λίγο απο Judas Priest και Maiden της δεκαετίας του 80.

Oι „Emerald Sun“ είναι:
Παύλος Γεωργιάδης(κιθάρες)
Γεώργιος Μπάλτας(τύμπανα)
Στέλιος Τσακιρίδης (φωνή)
Σεραφιμ Γκιολδάσης(πλήκτρα)
Φώτης (the sheriff) Τουμανίδης (μπάσο) και ο
Johnnie Athanasiadi (κιθάρες)

High in the Sky (Demo, 1998)

The Story Begins (Studio album, 2005)

Escape from Twilight (Studio album, 2007)

Regeneration (Studio album, 2011)

Β.INNERWISH

 Οι InnerWish δημιουργήθηκαν στην Αθήνα περί το 1995 από τον Θύμιο Κρίκο, τον Γιάννη Παπανικολάου και τον Μανώλη Τσίγγο. Στόχος τους, τι άλλο;
Να παίζουν καλό μέταλ, ακριβώς όπως οι μπάντες που γούσταραν. Το 1998 κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους με τίτλο Waiting for the Dawn, το οποίο είναι κυριολεκτικά αριστούργημα (και που επανακυκλοφόρησε πριν κάποιον καιρό από την Eat Metal). Το 1998 κυκλοφορούν ένα split single με τους Reflection υπό τον τίτλο Realms of the Night, και τελικώς η επόμενη δισκογραφική τους δουλειά έρχεται μόλις το 2004 με τίτλο Silent Faces. To Inner Strenght που για την ώρα είναι η τελευταία τους δουλειά κυκλοφόρησε το 2006.

Οι InnerWish είναι πραγματικά μια εκπληκτική μπάντα, από τις πολύ μεγάλες όχι απλά της χώρας μας, αλλά της Ευρώπης ολόκληρης θα έλεγα. Βέβαια από μιαν άλλη άποψη είναι ένα εξαιρετικά... "εκνευριστικό" συγκρότημα, αφού κάθε φορά που τους ακούσω θα αναρωτηθώ πόσο μεγαλύτερη απήχηση θα είχαν αν ήταν πχ Αμερικάνοι, σκέψη που πάντοτε με εκνευρίζει. Η μουσική τους είναι διεθνών προδιαγραφών, δεν το συζητάμε αυτό. Επίσης, εάν δεν απατώμαι, είναι και το πρώτο ελληνικό συγκρότημα που δίνει πολύ μεγάλη προσοχή στην παραγωγή (το Silent Faces είχε απίστευτη παραγωγή μιλάμε). Πραγματικά πολύ μεγάλο συγκρότημα που δυστυχώς αδικείται λόγω εθνικότητας. Και δεν κάνω πλάκα σε αυτό. Ναι μεν πρέπει να είμαστε υπερήφανοι που ως χώρα διαθέτουμε τέτοιες μπάντες, από την άλλη όμως όταν σκέφτεσαι τι χαντάκωμα πέφτει μόνο και μόνο επειδή είναι ελληνικές μπάντες είναι να σε πιάνει μελαγχολία. Αξίζουν πολλά παραπάνω, δεν το συζητάμε.

Πριν πάμε παρακάτω, να αναφέρω ένα ακόμη ιστορικό στοιχείο: ο Γιάννης Παπανικολάου όταν αποφάσισε το κάπου στο 1999 να αποχωρήσει από την μπάντα, δεν έμεινε ιδιαίτερα πολύ καιρό αδρανής: μάλλον όλοι έχετε ακουστά τους Παπαροκάδες, των οποίων ήταν τραγουδιστής.

Τα στοιχεία τα βρήκα στο ενημερωμένο heavy metal blog
 http://hellenicmetal.blogspot.com/

Ειναι μια μπάντα που παίζει αυθεντικό heavy metal και όχι κάτι σαν heavy metal έχει τρομερή αρμονία και κινείται σε υψηλό επίπεδο

Δισκογραφία

Waiting for the Dawn (1998)

Silent Faces (2004)

Inner Strength (2006)

No Turning Back (2010)

Γ.Septic Flesh

Για να δούμε από την αρχή το ξεκίνημα αυτής της σπουδαίας μπάντας της χώρας μας θα πρέπει να ανατρέξουμε πίσω στο 1989-1990 όπου τρεις άντρες ο Σωτήρης Βαγενάς, ο Σπύρος Αντωνίου (γνωστός και ως Seth) και ο Χρήστος Αντωνίου κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα και δημιουργούν μία black/death μπάντα. Με τον Σωτήρη και τον Χρήστο στις κιθάρες και τον Σπύρο στο μπάσο την τετράδα κλείνει στα τύμπανα ο Άκης Καπράνος. Μέχρι το και το 2003 η μπάντα πορεύτηκε με αυτή τη σύνθεση.

 Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορεί τον Ιούνιο το “Esoptron”. Μία δημιουργία που κυμαίνεται πιο πολύ στη μελωδία και στα doom χαρακτηριστικά σε σχέση με τον προκάτοχο του. Η παραγωγή του συγκεκριμένου δίσκου έγινε στα ίδια στούντιο και ο Γιώργος Ζαχαρόπουλος πάλι έβαλε το χεράκι του στην παραγωγή. Αυτό το album πήρε, όπως ήταν αναμενόμενο, καλές κριτικές και συνέβαλε στην καθιέρωση της μπάντας στο κοινό του metal.

 Το όνομα του συγκροτήματος αρχίζει να γίνεται γνωστό και στην Ευρώπη καθώς το άλμπουμ γίνεται ευρέως γνωστό και τα tour γίνονται περισσότερα. Πλέον η υπάρχουσα εταιρία που κυκλοφορούσε τους δίσκους η Holy Records δείχνει να μην είναι ικανή να αντέξει το βάρος του ονόματος τους και ύστερα από πολλές συζητήσεις και διαπραγματεύσεις φτάνουμε στην συμφωνία με την Hammerheart Records  η οποία είναι από τις μεγαλύτερες εταιρίες που συνεργάζεται με μπάντες death metal.

Με νέο αέρα πλέον οι Flesh θα μπουν για άλλη μία φορά στα στούντιο Fredman το καλοκαίρι του 2002 και μετά από έξι εβδομάδες ηχογραφήσεων θα έχουν έτοιμο το καινούργιο τους αριστούργημα Sumerian Daemons το οποίο θα κυκλοφορούσε μέσα στο 2003 και σίγουρα ξεπέρασε τους προκατόχους του και έκανε ένα ισχυρό μπαμ (ας μου επιτραπεί η έκφραση) στο χώρο του death και black metal. Με το κάθε τραγούδι να αποτελεί ένα δείγμα της δυναμικής και της έμπνευσης που μπορούν να βγάλουν ως μπάντα αφήνοντας ίσως θα λέγαμε άφωνους ακόμα και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές τους. Ένας δίσκος που τα είχε όλα γρήγορα riffs, εκπληκτικές μελωδίες, μουσική βιαιότητα και σκληρό ήχο και γενικά όλα τα στοιχεία που μέχρι τότε είχαν δείξει, όλα σε ένα. Αργότερα ένα νέο μέλος παίρνει θέση στα τύμπανα και αυτός δεν είναι άλλος από τον Φώτη Benardo!
Τον Οκτώβριο του 2003 το συγκρότημα ανακοινώνει τη προσωρινή, όπως φάνηκε μετέπειτα, διάλυση του και το κάθε μέλος θα επικεντρωθεί σε άλλα project ακόμα και σε solo δημιουργίες. Το Φεβρουάριο του 2007 ανακοινώνεται η επανένωση για το ελληνικό φεστιβάλ Metal Healing Festival όπου έπαιξαν μαζί με τους Orphand Land, τους Rage και τους Aborted.

Τότε είναι που μετά το reunion τους αποφασίζουν να γράψουν ένα καινούργιο δίσκο και σε συνεργασία με την γαλλική εταιρία Season of Mist ταξιδεύουν για ακόμη μία φορά μέχρι την Σουηδία και τα στούντιο Fredman και ηχογραφούν το Communion, όπου συμμετείχαν στην ηχογράφηση του 80 μουσικοί και 32 συμφωνικοί τραγουδιστές. Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτόν το δίσκο. Είναι ένα πραγματικό διαμάντι στην παγκόσμια metal μουσική. Ένας δίσκος που ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια της ελληνικής πραγματικότητας και έκανε όλο τον κόσμο να στρέψει τα μάτια του σε αυτό το μικρό κομμάτι του χάρτη. Ο δίσκος έφτασε ψηλά στα charts καθώς κυκλοφόρησε στις 25 Μαρτίου στην Αμερική ενώ στον υπόλοιπο κόσμο κυκλοφορούσε από τις 17 του ίδιου μήνα. Αυτός ο δίσκος ήταν η αιτία της παγκόσμιας καταξίωσης για το συγκρότημα καθώς η φήμη τους εξαπλώθηκε υπερβολικά γρήγορα και οι προτάσεις για συναυλίες και περιοδείες έπεφταν σαν βροχή. Τα επόμενα χρόνια τους βρήκαν σε μία κατάσταση όπου οι συναυλίες με μεγάλα ονόματα ήταν γεγονός και κέρδιζαν ολοένα και περισσότερους θαυμαστές.

Το 2009 ανακοίνωσαν πως ήθελαν να μπουν ξανά στα στούντιο για καινούργιο δίσκο  ο οποίος τελικά κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2011, συγκεκριμένα στις 28, και είναι το γνωστό μας «The Great Mass». Βέβαια προηγήθηκε το ΕΡ με τίτλο «The Vampire From Nazareth» τον Δεκέμβρη του 2011. Η ηχογράφηση του δίσκου έγινε εν μέρει στην Ελλάδα και στα στούντιο Devasoundz και συνεχιστήκαν στην Σουηδία αλλά αυτή τη φορά στα στούντιο The Abyss  και παραγωγό τον Peter Tägtgren, πολύ γνωστός για τις συνεργασίες του. Επιπλέον μία σημαντική προσθήκη στην πολύ καλή επίδοση του άλμπουμ είναι η συμμετοχή της φιλαρμονικής ορχήστρας της Πράγας, καθώς επίσης και στα φωνητικά δύο πολύ ωραίων γυναικείων φωνών της Ανδρονίκης Σκλούλα από τους Chaostar και της Ηλιάνας Τσακιράκη από τους Meden Agan. Το τελευταίο τους μέχρι τώρα άλμπουμ δεν άφησε κανέναν θαυμαστή της μπάντας ανικανοποίητο καθώς συνεχίστηκε η ανοδική τους πορεία με έναν δίσκο αν όχι αντάξιο τουλάχιστον στα ίδια χνάρια του Communion. Με την έμπνευση να φαίνεται αστείρευτη στα μέλη του συγκροτήματος μέσα από τις ενορχηστρώσεις, τις μελωδίες, τα πάντα σε αυτό το δίσκο να έχουν να πουν κάτι διαφορετικό.

Οι  Septic Flesh δεν είναι άδικα μία από τις μεγαλύτερες μπάντες που βγήκαν από την Ελλάδα και μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί η μέχρι τώρα ανοδική πορεία τους. Με τις συναυλίες να αυξάνονται και να πληθύνονται και με τον ερχομό τους πίσω στα πάτρια εδάφη να είναι κοντά, δεν έχουμε παρά να τους ευχηθούμε τα καλύτερα και να συνεχίσουν να μας χαρίζουν απλόχερα την υπεροχή μουσική τους όπως κάνουν τόσα και τόσα χρόνια.
Οι Septic Flesh ειναι
 

Sotiris Vayenas - guitar, clean vocals, keyboards (1990–)

Spiros "Seth" Antoniou - harsh vocals, bass (1990–)

Christos Antoniou - guitar, orchestrations, samples (1990–)

Fotis Benardo - drums, percussion (2003-)

Το βρήκα στο rockoverdose.gr τι να πω για την μπάντα αυτή ειναι ότι καλύτερο έχει βγάλει η heavy metal σκηνή στην Ελλάδα, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα άπο άλλες death metal μπάντες, σε χώρες όπως την Σουηδία και την Νορβηγία έχουν κοινό που αυτό σημαίνει ότι έιναι ξεχωριστοί!!