Το σύστημα καταρρέει, ζήτω το σύστημα!

Το σύστημα εξουσίας έχει ήδη υποστεί μια μεγάλη ήττα. Αν θα είναι το Βατερλό του ή αν θα καταφέρει να ανακάμψει μέσα από τις στάχτες του συν/πλην (πλην..) 50% θα το γνωρίζουμε σε λίγες ημέρες. Οσα, όμως, βιώνουμε ως προεκλογική περίοδο, αλλά και όσα φαίνονται ως πολύ πιθανά πια να ακολουθήσουν, συνιστούν μια πρωτοφανή απώλεια ισχύος για αυτό που η γενιά μας γνώρισε (και ανέθρεψε) ως εγχώριο πολιτικό και εξουσιαστικό σύστημα.

Η ήττα αυτή οφείλεται στην αδυναμία του συστήματος να προβλέψει τις εξελίξεις. Παρά το ότι:
- γνώριζε τι έχει συμβεί οπουδήποτε αλλού οι δανειστές επέβαλαν πολιτικές λιτότητας και βίαιες αλλαγές στο επίπεδο ζωής της κοινωνίας
- είχε άμεση αντίληψη των ικανοτήτων και δυνατοτήτων της πολιτικής ελίτ, αλλά και της ποιότητας της βάσης…

Εν τούτοις δεν κατόρθωσε να δείξει προνοητικότητα και να προετοιμάσει την επόμενη ημέρα. Ήτοι, να βρει και να αναδείξει εγκαίρως προσωπικότητες και δυνάμεις τέτοιες, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως «μαξιλάρι». Πρόσωπα νέα, χωρίς εμφανείς κομματικές και οικονομικές εξαρτήσεις, με λόγο σύγχρονο και εικόνα φυσιολογικού ατόμου. Με στοιχεία, που θα συγκινούσαν κατ’ αρχάς τους νέους, αλλά και μεγαλύτερους σε ηλικία ψηφοφόρους: εκείνους που είτε δεν έχουν τι και ποιον να ψηφίσουν (και ίσως δεν ψηφίσουν), είτε προτιμούν να «τη ρίξουν» έστω και για μία φορά στα άκρα, για να στείλουν το μήνυμα στα κόμματα εξουσίας.

Πιθανόν το σύστημα να προσπάθησε, αλλά ήταν πλέον αργά για να επιβάλει οτιδήποτε. Οι δε συμπάθειές του, όσες τουλάχιστον παίζουν τα τελευταία χρόνια στο πολιτικό ταμπλό, προέρχονται από το «βαθιά» των δύο κυρίαρχων, έως πρότινος, κομματικών σχηματισμών – και έχουν ανάλογη με αυτούς μοίρα.

Δεν κατόρθωσε να δείξει προνοητικότητα και να προετοιμάσει την επόμενη ημέρα. Ήτοι, να βρει και να αναδείξει εγκαίρως προσωπικότητες και δυνάμεις τέτοιες, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως «μαξιλάρι». Πρόσωπα νέα, χωρίς εμφανείς κομματικές και οικονομικές εξαρτήσεις, με λόγο σύγχρονο και εικόνα φυσιολογικού ατόμου. Με στοιχεία, που θα συγκινούσαν

Τώρα φαίνεται να έχει χάσει τον έλεγχο και να μην μπορεί να καθορίσει την επόμενη ημέρα. Αυτό θα μπορούσε να (είχε) αλλάξει με δύο τρόπους:

Α- το σύστημα να είχε παραδεχθεί τα λάθη του, να είχε κάνει την αυτοκριτική του και να προχωρήσει, έστω την ύστατη ώρα, στις δέουσες αποστρατείες και προαγωγές. Τα λόγια και οι πράξεις του, όμως, το αντίθετο μαρτυρούν. Αντιστέκεται, βεβαίως, αλλά οι δυνάμεις του κάθε μέρα το εγκαταλείπουν όλο και πιο πολύ.

-Β οι πολίτες να προκαλέσουν δια της ψήφου τους την κατάρρευση των δύο μεγάλων κομμάτων και να επιβάλουν είτε την εκ βάθρων ανασύνθεσή τους είτε την κατάργησή τους, οριστικά και τελεσίδικα. Αυτό μοιάζει πιο πιθανό. Για αρκετούς εχέφρονες πολίτες είναι και το ευκταίο, υπό την έννοια ότι αναγκαστικά πλέον θα γεννηθούν νέοι σχηματισμοί, νέες επιλογές, νέες ελπίδες…

Βεβαίως, η δεύτερη επιλογή ενέχει τον κίνδυνο να καταρρεύσει ολοκληρωτικά και η χώρα. Τούτο είναι και το κυρίαρχο επιχείρημα του συστήματος εξουσίας για να παραμείνει εκεί. Προφανώς έχει βάση. Προφανέστατα, δεν «πουλάει». Όχι διότι οι ψηφοφόροι θέλουν να αυτοκτονήσουν. Αλλά διότι ΚΑΙ γι’ αυτό, η ευθύνη βαρύνει το ίδιο το σύστημα. Που πρώτο πτώχευσε. Και έριξε τον εαυτό του στο κενό.

Την μεθεπόμενη Κυριακή το βράδυ κάτι θα πεθάνει. Κάτι άλλο θα γεννηθεί. Από την «ανατροφή» που θα του δώσουμε ώσπου να μεγαλώσει, θα κριθεί το μέλλον της χώρας. Και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τους ψηφοφόρους.

Ας ελπίσουμε ότι το επόμενο σύστημα εξουσίας, θα αποδειχθεί ανώτερο του απερχόμενου. Και πάντως πιο προνοητικό.

Στέλιος Σοφιανός απο το Βήμα 

Αναδημοσιέυσα το κείμενο του Στέλιου Σοφιανού γιατί ο λόγος του ακριβώς δείχνει την σημερινή κατάσταση που βιώνουμε βουβές εκλογές, μίσος προς τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις μια βουβή οργή που ειναι έτοιμη να ξεσπάσει, δεν ξέρω αν είναι όντως καλό να έχεις μίσος σε εκείνους που τόσα χρόνια προσκυνούσες, αλλά απο την άλλη οι επιλογές των κυριαρχών κομμάτων έφεραν τον κόσμο στην εξαθλίώση και στην μίζερια.
Αρά έχουμε ένα ίσοδυναμο ποσό και οργής και μιζέριας που θα κυριαρχήσει στις εκλογες τις  6μαίου 2012 και δεν ξέρω τελικά αν αλλάξει ποτέ αυτό...διότι εντάξει πέρα απο την οργή το μισός και την μιζέρια πρέπει να ανατείλλει μια νέα μέρα για την χώρα και αυτό πρέπει να γίνει όταν μόνο οι δυνάμεις που θέλουν να αλλάξουν τον τόπο συνεργαστούν για το καλό μας και όχι να έχουν ηλίθιες αντιπαραθέσεις το δίλλημα δεξιά και αριστερά πλέον έχει πεθάνει, την στιγμή που τα νεοναζί καθάρματα ετοιμάζονται να μπούν στην βουλή τι έχω εγώ να χωρίσω με έναν που ψηφίζει Καμμένο η Τσίπρα;
Δυστυχώς ο ναζισμός ειναι χειρότερος κίνδυνος απο τα μνημόνια, όταν στέλνουν ανακοίνωση οι χρυσαυγίτες και αποκαλούν εμετικό τον Μανώλη Γλέζο που κατέβασε την σημαία των ναζί απο την ακρόπολη ανεξάρτητα το αν ειναι κομμουνιστής η όχι.

Αντι να υπάρξουν δυνάμεις που ενώνουν μας χωρίζουν και αυτό για μένα ειναι πολύ χειρότερο απο τον Ραιχενμπαχ και τον Τόμσεν, αυτοί κάνουν μια χαρά την δουλειά τους διότι γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα ο ένας υπονομεύει τον άλλον.

Είτε κυβέρνηση αυτοδύναμη, είτε κυβέρνηση αριστεράς και δεξιάς πρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι δεν με ενδιαφέρουν τα ποσοστά των κομμάτων επειδή υποστηρίζω κάποιο κόμμα  θέλω όλοι να ενωθούμε για το καλό μας και να εργαστούμε για ένα καλύτερο μέλλον ώστε να έχουμε ένα κράτος τουλάχιστον ανταγωνιστικό.

ΥΓ
Δεν θα ανατραπεί ο καπιταλισμός στις έξι μαιού, ούτε ξαφνικά επειδή έπεσαν τα ποσοστά κάτω απο 50% πα.σοκ και νδ θα σημαίνει αυτόματα μια νέα μέρα για την Ελλάδα απλά θα τελειώσει ο κύκλος της μεταπολίτευσης...το ζήτημα ειναι μόνο να μην οδηγηθούμε στον πλήρη φασισμό της κοινωνίας