Αξίζει φιλε να υπάρχεις για ένα όνειρο

Σήμερα έμαθα οτι δύο αγαπημένες μορφές που έχουν να κάνουν σχέση με έμενα έφυγαν απο τον ματαίο τούτο κόσμο, ο ένας ο δάσκαλος μου στο δημοτικό Νίκος Κοντονής και ο άλλος ο μεγάλος ποιητής Άλκης Αλκαίος.
Και οι δύο προέρχονται απο την Αριστερά αλλά το ζήτημα ήταν οτι κράτησαν μια αξιοπρεπή στάση κόντρα στην εποχή της υποτέλειας και της ευτέλειας, στην εποχή που ο καθένας ξεπουλάει τον εαυτούλη του για να κερδίσει φράγκα και δόξα...

Ο δάσκαλος μου ήταν μεγάλη μορφή, ενας πραγματικός ΆΝΘΡΩΠΟΣ  μας μιλούσε όχι σαν δάσκαλος αλλά σαν παιδαγωγός κάτι που έλειπε απο τις σχολικές αίθουσες...έχω πολλές αναμνήσεις αλλά δεν τα πάω καλά με τους επικήδειους και με τις κηδείες γενικά...ο καθένας κάνει τον δικό του απολογισμό με την μνήμη, το μόνο που ξέρω οτι ο κύριος Νίκος με έμαθε να ειμαι ελεύθερος και να διεκδικώ την ελευθερία...πράγμα σπάνια για το έργο ενός εκπαιδευτικού.
Ήμουν απο τους τυχερούς που τον πρόλαβα λίγο πριν πάρει σύνταξη για τρείς χρονιές 1991 με 1994 απο τρίτη δημοτικού μέχρι την έκτη, ήταν το κύκνειο άσμα του σαν εκπαιδευτικός και πραγματικά η γενιά μας που τον πρόλαβε είδε εναν σπουδαίο άνθρωπο που μας έμαθε αρκετά πράγματα...πραγματικά δεν μπορώ να μιλήσω άλλο δεν ξέρω τι να πω!!!

Ο Άλκης Αλκαίος έγραφε τόσο όμορφα ποιήματα και στίχους που έδωσε κάτι καινούργιο σε αυτό το τόπο τον χιλιορημαγμένο στίχοι όπως το Σαν έκτακτο παράρτημα σε περιμένω
σαν Μάη του `68 να ξεθυμαίνω, κάνω την ίδια διαδρομή κάθε Νοέμβριο και στρώνω τσόχα για σκιές Δεκέμβριο(στο τραγούδι spleen )
Κάνει μια ψύχρα που τρυπάει και αρρωσταίνει, έξω η νύχτα με τραβάει απ΄ τα μαλλιά..Εσύ κοιμάσαι σε μια θάλασσα αφρισμένη,  κι εγώ βουλιάζω κάθε νύχτα στη στεριά(απο την βικτώρια.)
 Έτσι ήταν πάντα ουρανέ μου κι έτσι θα ναιστο χώμα οι ρίζες στα τυφλά θα προχωράνε, ότι δε λέγεται το νου θα βασανίζει και όποιος καίγεται τη νύχτα θα φωτίζει(απο το αγαπημένο καράβι στο τοίχο)

Νομίζω οτι αντι για επικήδειους και για θλίψη ας έχουμε παραδείγματα τέτοιους ανθρώπους που έχουν αφήσει κάτι σε αυτή την γή και ας προχωρήσουμε τόσο όμορφα και πάντα με την διεκδίκηση της αξιοπρέπειας μας...πράγμα σπάνιο διότι πολλοί σκύβουν το κεφάλι...

«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»

ΥΓ
Η φώτογραφία ειναι απο το site του Πάτερ Καποδίστρια και τον ευχαριστώ που έκανε ανάρτηση για τον δάσκαλο μου...