Περί δημιουργίας και ευθύνης

Όλοι έχουμε ευθύνη για το σήμερα, δεν ειμαστέ άβουλα όντα που απλά τρώμε, κοιμόμαστε, γαμάμε και οδηγούμε...

Η ευθύνη ειναι μεγάλο πράγμα και όταν ακούω τους άλλους να σου φορτώνουν ευθύνες τους θεωρώ πιο ανεύθυνους και φοβισμένους.

Η απλοική σκέψη γαμιούνται και οι 300 και όλα ειναι δοσύλλογοι με τρομάζει, όπως με τρομάζει και η ροπαλιά ενός ματατζή σε μια γυναίκα, η σφαίρα ενός πολεμικού όπλου στην ΣΥΡΊΑ κλπ.


Δεν ειναι τα πράγματα τόσο απλά όσο θέλουν να μας τα παρουσιάσουν, υπάρχει σίγουρα συλλογική ευθύνη για το οτι φτάσαμε να έχουμε ΔΝΤ, τροίκα και usb στικάκια χαμένα.

Έχει ευθύνη βασική  ο λαός που πίστεψε σε μια καλο βολεμένη ζωή...οταν γέλαγε με εκείνον που δεν φορούσε το τζιν της τελευταίας μόδας, δεν ειχε το κινητό που έμπαινε στο fb, που χλευάζε την κοπέλα που ήταν ερωτευμένη με τον πιο όμορφο του σχολείου...

Τέτοιες κομπλεξικές τάσεις έχει ο Έλληνας μάγκες μου και αυτό χρειάζεται μιας σοβαρής ψυχολογικης-ψυχιατρικής ανάλυσης που θα φέρει την επανάσταση στο μυαλό και στην διανοήση την δικιά μας...εαν δεν γινει αυτό και παραμείνουν τα υπάρχοντα δεδομένα μην σας κάνει εντύπωση εαν τα πράγματα χειροτερέψουν.

Τι χρειάζεται όμως θα μου πεις για να αλλάξει η κοινωνία, θέληση χρειάζεται όπως θέληση χρειάζεται μια σχέση για να κρατηθεί, ελευθερία για να κινηθεί και κατανοήση για να γινουμε όλοι αυτό που ειμαστε και όχι αυτό που μας παρουσιάζουν.

Πρός το παρόν βλέπω μια κοινωνία στα social media, στην πολιτική, στο δρόμο που βγάζει ο ένας τα μάτια του άλλου, απο την μια μας φταίει το κράτος και απο την άλλη καρφώνουμε τον διπλανό μας, μιλάμε υποκριτικά για ένα σάπιο σύστημα αλλά εκεί αυτοί που υποστηρίζουμε σαν σωτήρες ειναι απο το ίδιο υλικό φτιαγμένο απο τους προηγούμενους

Που οδηγεί αυτό θα μου πεις...οδηγεί στην κατάθλιψη, σε τάσεις παράνοιας  και στην αυτοκτονία...ακούω διάφορους που απορούνε γιατί ο κόσμος τινάζει τα μυαλά του στον αέρα και η απάντηση ειναι απλή τόσο καιρό την ασθένεια την ειχαμε μέσα μας και τώρα παίρνουμε αυτό που μας αξίζει...

Ήρθε ο καιρός να δώσουμε ενα νέο βήμα στην κοινωνία του θεάματος(οπως λεει και Ντεμπόρ) να αλλάξουμε τα δεδομένα με νέο ακατεργαστό υλικό, εκείνους τους νέους που θέλουν να αλλάξουν την κοινωνία για το καλό της και όχι για τον αφανισμό της.

Είμαι αισιοδοξος οτι κάτι καλό θα βγει απο τον αγώνα αυτό αλλά πρέπει να χυθεί και άλλο αίμα μέχρι να βρούμε την θέληση για μια ουσιαστική αλλαγή απο μέσα προς τα έξω!!!